Nie jedź, Erasmus wywróci twoje życie do góry nogami!

Jak zapewne już słyszeliście, w tym roku program międzynarodowej wymiany studentów Erasmus obchodzi swoje 30-lecie. Dzięki jego istnieniu, setki tysięcy młodych ludzi miało okazje posmakować kilkumiesięcznego pobytu w innym kraju. A ilu ludzi, tyle historii, wspomnień, wzruszeń i bagaży nowych doświadczeń. Zresztą, nieraz pewnie słuchaliście opowieści znajomych po powrocie z wymiany lub chociażby lajkowaliście ich zdjęcia na facebooku.

Pau, France

Konfitura z gorzkich pomarańczy na start

Ale super, dostałaś się! Gratulacje! Tylko co dalej? Na początku trzeba liczyć się z ogromem biurokracji, której przeskoczyć się po prostu nie da. Biuro Programów Międzynarodowych, Uniwersytet Zagraniczny, uczelniany koordynator ds. Erasmusa…jak już uporacie się ze stertą maili i makulatury, można pakować walizki. Najpierw pojawia się ekscytacja, której następnie towarzyszy mnóstwo obaw, ale ciekawość świata i tak w końcu wygrywa. Before daje Wam porządny zastrzyk pozytywnej energii. Cieszycie się podróżą, bez problemu trafiacie do wybranego miasta i buuuu…nagle okazuje się, że tubylcy nie do końca rozumieją, o co Wam chodzi. Tubylcy, a tak właściwie Francuzi, bo o nich tu mowa. Mam nieodparte wrażenie, że u sąsiadów byłoby łatwiej…bardziej tolerancyjnie.

Do , miasta, w którym przyszło mi studiować, dotarłyśmy grubo po północy. Tak, miałam to szczęście, że wyjeżdżałam z koleżanką ze studiów. We dwójkę zawsze raźniej, chociaż w pełni rozumiem tych, którzy wolą wybrać się na Erasmusa samemu. Na dzień dobry okazało się, że nie mamy już żadnego autobusu, by dostać się do hotelu. Taksówek na dworcu brak. Przez dobre 10 minut próbowałyśmy dogadać się z panią dyspozytorką (numer znaleziony na dworcu), żeby po nas kogoś przysłała. Rozłączyłam się z poczuciem beznadziei. Pierwsza porażka dumnych studentek filologii zaliczona. I tylko jedna myśl cisnęła się na usta, czego nas na tych studiach uczą… Ostatecznie miałyśmy więcej szczęścia, niż rozumu. Para, po którą właśnie podjechała taksówka, nagle się rozmyśliła. Niewiele myśląc, wykorzystałyśmy okazję, pieszo pewnie byśmy szły do rana.

Pau, tak wygląda wspinaczka z dworca do centrum. Dla opornych: zabytkowa kolejka lub autobus.

 

Pobyt na wymianie to jeden wielki spontan

Jeśli lubisz mieć wszystko zaplanowane od A do Z, źle znosisz zmiany, a bieliznę prasujesz i układasz w kostkę – nie jedź! Tylko się zamęczysz i rozczarujesz.

Po pierwsze, uczelnia goszcząca często organizuje „program adaptacyjny”, podczas którego czeka Cię wiele atrakcji. W moim przypadku były to wycieczki do okolicznych miejscowości, gra miejska, spływ na pontonach, zwiedzanie winnicy, czy też symboliczna lampka wina z merem miasta. Okazji do aktywnego spędzania czasu naprawdę nie brakuje, przez cały rok odbywają są różnego rodzaju eventy dla chętnych.

Po drugie, poznasz mnóstwo ludzi. Szalonych bardziej lub mniej. Może odnajdziesz bratnią duszę i wspólnie będziecie odkrywać okolice, albo tak jak ja, wpadniesz na pomysł autostopowej wyprawy do Barcelony (bo przecież to tak blisko). Niezależnie od tego, jak będzie wyglądał Twój Erasmus, jedno jest pewne- nie da się go zaplanować.

Słoneczne Biarritz, o którym pisałam tu.

Pobyt na wymianie otwiera oczy na świat, poszerza horyzonty

Po powrocie nic już nigdy nie będzie takie samo. Ty nie będziesz już taki sam. Erasmus otwiera oczy, pozwala widzieć dalej, więcej. Wiele razy przyjdzie Ci zderzyć się z twardą rzeczywistością, wystawić na próbę swoje umiejętności językowe, czy też pogodzić się z faktem, że spędzisz co najmniej kilka miesięcy z dala od domu rodzinnego i bliskich Ci osób. W zamian za to, odkryjesz egzotyczną kuchnię, gotując wspólnie ze swoimi kolegami z akademika, wybierzesz się na poszukiwania najlepszej piekarni w mieście (jak już masz jeść tą bagietkę, niech to będzie ta najlepsza, nawet jeśli to na drugim końcu miasta), czy też zawrzesz prawdziwe przyjaźnie w pralni, bo to tam czeka Cię prawdziwa lekcja cierpliwości (kiedy okazuje się, że dostępne są zaledwie 3 pralki na kilka akademików).

Nowy rozdział

Jeśli 2 lata temu ktoś powiedziałby mi, że będę teraz mieszkać we Francji, pewnie wybuchnęłabym śmiechem. Nie miałam tego w planach, los wybrał za mnie. Wciąż nie wiem, czy to „moja bezpieczna przystań”. Staram się więc nie planować i cieszyć tym, co otrzymuje od losu każdego dnia. Wiem, że gdyby nie wyjazd na wymianę, nie nabrałabym pewności siebie w mówieniu po francusku. Nie poznałabym tylu fantastycznych ludzi. Nie odwiedziłabym tylu pięknych miejsc. Wreszcie, nie zapisałabym w pamięci tylu ukochanych wspomnień.

Jeśli lubisz swoje życie takie, jakim jest- nie jedź. Po powrocie nic już nie będzie takie samo.