Cierpliwość, paryski luksus i jesień na Polach Elizejskich

Zawsze uważałam, że czego, jak czego, ale cierpliwości to mi nie brakuje. Jeden dzień wystarczył, żebym przekonała się, że chyba nie do końca tak jest.

Journées Européennes du Patrimoine, czyli Europejskie Dni Dziedzictwa Kulturowego, to inicjatywa zapoczątkowana w 1985 roku przez Radę Europy. Ma na celu promowanie zabytków, historii i kultury. We wrześniu każdego roku, kraje uczestniczące w projekcie udostępniają zwiedzanie zabytkowych miejsc zupełnie za darmo. We Francji jest to zawsze 3 weekend września.

Przejrzałam listę dostępnych miejsc w Paryżu od góry do dołu, wybrałam kilka i nie mogłam się doczekać weekendu. O ja naiwna! W praktyce okazało się, że zrealizowanie mojego misternie ułożonego planu nie ma racji bytu. Większość znanych miejsc była tak oblegana, że na czekanie w kolejce trzeba było poświęcić co najmniej kilka godzin. Tak więc pierwszy dzień zwiedzania wypadł zupełnie z mojego kalendarza, pozostała nadzieja na drugi.

Niedzielny poranek. Uzbrojona w cierpliwość, pełna optymizmu wyruszyłam podbijać Pałac Elizejski. Poranne mgły, puste ulice, jesień na Polach Elizejskich. Było pięknie, do czasu, kiedy dotarłam do miejsca, gdzie kończyła się kolejka oczekujących.

Jesień zawitała już do Paryża

Pola Elizejskie

Kolejka do Pałacu Elizejskiego

Po 15 minutach moja cierpliwość się skończyła i zaczęłam szukać planu B. Szybka decyzja o odwrocie, spacer do najbliższej stacji metra, linia nr 13, kierunek Gare Saint- Lazare. Jednym z punktów na mojej listy must see był luksusowy Hotel Hilton Paris Opéra, zaledwie 2 kroki od dworca Saint- Lazare. Gdy tylko wyszłam z metra, zobaczyłam to:

Kolejka odwiedzających Hotel Hilton Paris Opera

Tym razem nie mogłam zdezerterować, więc pokornie zajęłam miejsce w kolejce. Wiecie, co najbardziej mnie zaskoczyło? Kolejni przybysze, którzy zmuszeni byli powędrować na koniec sznura oczekujących, wcale nie rzucali mięsem. Mało tego, oni się uśmiechali! Ok, minął mnie młody chłopak, który rzucił pod nosem: „C’est pas possible!”, wyrażając swoje niezadowolenie, jednak zdecydowana większość Francuzów podchodziła z humorem do całej sytuacji. Skoro oni potrafią, to ja też! I tak 2h upłynęły mi w oczekiwaniu na wejście do paryskiego przybytku luksusu.

Hotel Hilton Paris Opéra powstał w 1889 roku. Pierwotnie przeznaczony był dla gości przybywających do Paryża na światową Wystawę Powszechną w 1889 roku. Dziś stanowi uosobienie francuskiego luksusu. W hotelu jest aż 268  pokoi, zabytkowy salon, bar, restauracja, a także sala balowa.

 

Moje wrażenia? Salon, który widzimy tuż po wejściu do hotelu naprawdę robi wrażenie. Efektowne zdobienia, wysoki sufit, kryształowe żyrandole, przepych i luksus. Pokoje są już zdecydowanie skromniejsze. Klasyczny wystrój i dekoracje ścienne przywołujące paryskie motywy. Szczerze, poza mini barkiem z maszyną do robienia espresso na wyłączność, nic specjalnego. Spodziewałam się czegoś zupełnie innego, ale i tak uważam, że dla salonu warto było odstać te 2 godziny w kolejce. Poza tym, mogę podzielić się z Wami ciekawostką. W podziemiach znajduje się tunel łączący hotel z dworcem Saint- Lazare. W założeniu, miało być to udogodnienie dla pasażera, który dopiero co wyskoczył z pociągu, a już jest w łóżku i przy okazji nie musi płacić bagażowemu za transport walizek. Podczas II Wojny Światowej tunel wykorzystywany był na potrzeby wojskowe. Z resztą, cały hotel przejęty był w tym okresie przez wojsko, dopiero po zakończeniu wojny wrócił do przyjmowania cywili.

Być może za rok będę mieć więcej szczęścia…lub cierpliwości 😛 Kto wie.

À la prochain! 🙂